1. Geluk gehad

‘Een applaus voor Dries!’ 
Een hele zaal sprong recht. De aanwezigen klapten luid, ze juichten mij toe. En ik, ik speelde bescheidenheid, haalde mijn schouders op, lachte schaapachtig maar genoot er volop van. Mijn donderdag was zo, rond een uur of drie, alsnog geslaagd.  

Ik had nochtans volgens velen op die donderdag echt geluk gehad. Op weg naar het werk werd ik fietsend geraakt door een BMW, zo’n saaigrijze leasing. Dat weten jullie ook. Ik tuimelde over de motorkap, botste op mijn stuur en landde languit op straat. Ik herinner me een gorgelende hulpkreet en een pauzeknop die werd ingedrukt. Ik keek verschrikt of er geen bus, bestelwagen of ander groot gevaar mijn lichaam zou vermorzelen. Quod non, de wereld in Mortsel stond stil en draaide even rond mij. Ik denk zelfs dat een verloren wintermus haar gezang stopte, opgeschrikt door die kreunende bijna-veertiger. 

Verschillende helpende handen trokken me recht. Ik bleek min of meer oké. 

Je hebt geluk gehad, zei een getuige. 

Een blitzbezoek aan de spoed en een vluchtige diagnose later – gekneusde borstkas en ribben – belde ik mijn vrouw. En gelijk met de groeiende pijn werd het voorval een verhaal. De tuimeling werd een vlucht, de botsing spectaculair en mijn fiets bleek schroot. Dat ik helm noch fluo droeg, werd terloops maar niet verwijtend benoemd. Door niemand die dag. Behalve door mijn vrouw. 

Ik had geluk gehad. De dag trok zich weer op gang en 2 uur later tufte ik met een andere fiets traag naar ’t stad waar een zaal vol mensen weldra voor mij zou joelen en juichen. Fietsen deed deugd, beter dan thuis blijven. 

Al maandenlang wil ik weer schrijven. En delen. En gelezen worden door vrienden, familie en kennissen. Want dat lucht op, ontlaadt, bevrijdt. Schrijven over 14 eerder merkwaardige keuzes in mijn leven. De kleine, niet de grote. Vanuit mijn invalshoek. Gelezen en uitgeschreven. Dat is het uitgangspunt.  

Waarbij diegenen die het fijn vinden, ervan genieten. En diegenen die het overroepen, te dramatisch of simpelweg slecht vinden op consultatie kunnen bij de dokter of de psycholoog. Want er schort dan duidelijk iets aan hen. 

Maar het moeilijkste van de schrijfdraad opnemen, is het onderwerp van die eerste tekst. Dat zet de toon. Daar knappen mensen op af, daar komen mensen voor terug. En dáár kauwde ik nu al maanden op. Jeukende vingers vonden uit schrijfschroom hun weg niet naar het klavier. Ik weigerde echter de droom op te bergen. Een bijna-veertiger met een droom, verstokt van inspiratie. Het was nog net niet zielig. 

Maar donderdagochtend had ik geluk. De chauffeur van de BMW en de spoedarts bewezen me onbewust een gouden dienst. Dankzij die Mortselse duikvlucht, gekneusde ribben en met een afwezigheidsbriefje van de dokter in de handen, glimlachten de zetel en Netflix me toe. Klaar om me versuft door pijnstillers enkele uren gezelschap te houden. Maar niet die donderdag. Ik koos ervoor de fiets op te stappen en de stad op te zoeken. Bij mijn aankomst vroegen mensen verbaasd waarom ik kwam opdagen, maar ik had niet getwijfeld.  

De aanrijding was mijn geluk. Ik kán nog schrijven. Ik heb iéts om over te schrijven. 

En ik neem de vlucht vooruit: nog 13 keuzes te gaan.