6 december.
Goedheilig man, mijn vriend. Welkom terug.
Als vierde en jongste kind walste ik lachend door het leven. Onwetend dat mijn oudere broer en zussen op mijn 5e een deal sloten.
‘Zo lang ons Driesje in de Sint gelooft, komt de goedheilige man voor ons allemaal, deal?’ Drie paar ogen staarden naar ons moeder.
Onmogelijk dat mijn ouders bij het aangaan van die overeenkomst de ravage van de komende jaren konden inschatten. Een pact ontspon zich tussen de 3 oudste kinderen van de familie Roelant. Van mijn onschuldige verwengrage geest zouden zij jarenlang gebruik maken om zelf bediend te worden van speculaas, grote-kinderen-cadeaus en enveloppes met geld.
Een ridderkostuum met helm en zwaard
Een boksbal met bokshandschoenen, spoedig op zolder bewaard.
Een sjotterkast, een Gameboy en wereldveroverend Risk
Een reeks keepershandschoenen en werelds coolste BMX.
Een lawaaierig geweer
Kwartetten, allerhande ballen, speelgoedautootjes en zoveel meer
Een discman, Kiekeboes, een hockeystick
Wat ik wenste, dat kreeg ik.
Jaren van overdaad leken evident in mijn jeugd maar waren allerminst logisch en vanzelfsprekend. Dat inzicht verwierf ik pas later.
Vragen over Sints bestaan stelde ik me niet. Ik was te druk bezig met een verdeel-en-heerspolitiek waarbij ik de grootste en de lekkerste chocolade ventjes inpalmde en inwisselde voor marsepein of mandarijn. Aangepord door mijn jongste zus brulde ik door de schoorsteen luidkeels woorden van dank voor de Sint en Piet. De blikken achter me zullen wellicht meewarig vrolijk geweest zijn bij zoveel kinderlijke goedgelovigheid.
Toen ik op een dag op zoek naar batterijen op stapels tekeningen en kunstwerken uit mijn onhandig creatief verleden botste, werd ik iets gewaar. Vragend keek ik rond en kruiste ik de blik van een voorbij wandelende zus. Gealarmeerd dat haar 8-jarig broertje op het punt stond hun pact aan diggelen te bevragen, haalde ze een eindeloze waaier aan argumenten pro Piet en Sint boven. Overtuigend gerustgesteld maar verbolgen koos ik mijn zusters kant en gaf ik ’s avonds mijn moeder vragende blikken. Waarom had ze mijn tekeningen nooit meegegeven met de Sint? Wat een vreselijk risico had zij genomen om toch maar eeuwig van mijn kunstwerken te kunnen genieten.
Op school werd ik als flink opgeschoten knul de laatste verdediger van deze grootse kinderleugen … tot mijn ouders op een oudercontact hoorden dat mijn diepgelovig zieltje in combinatie met mijn aanleg voor driftbuien de veiligheid en integriteit van de andere kinderen in gedrang bracht.
‘Misschien moet je toch overwegen je kind de waarheid te vertellen’ opperde meester Smits van ’t vierde.
Het dramatische moment waarop mijn broer me enkele dagen voor onze volgende Sint in vertrouwen nam en me onder de trap een stapel cadeaus toonde, vergeet ik nooit. Ik herkende Risk, een Gameboyspel en dat ronde silhouet kon niet anders dan een bal zijn.
Ik lachte, hield me sterk, ik huilde.
Wat ik al lang vermoedde, kon niet meer ontkend worden. De Sint was mijn moeder. Zou hij nu echt nooit meer komen?
De vraag stellen was ze beantwoorden. Het pact van 3 werd een pact van 4. Mijn Sint koesterde de warme familiemomenten en bleef komen. Brieven en tekeningen werden berichtjes. Een roep door de schouw werd een schouderklop en een dankbare blik. Tot aan de dood van mijn Sint stonden er jaarlijks chocolade ventjes en een reeks toneeltickets klaar.
Van de voorgrond naar de achtergrond. In de schaduw van nieuwe poppenhuizen en andere verwennerij. Bestemd voor generaties kleinkinderen.
Sommigen wetend, sommigen onwetend, sommigen tegen beter weten in. Dat laatste was een keuze die me jarenlang zoet gehouden heeft.
5 down, 9 to go!
Reactie plaatsen
Reacties