4. Dries onder stress

‘Zijt ge eigenlijk ooit zenuwachtig?’
Tijdens een werkgesprek bewondert een collega mijn ogenschijnlijke eeuwige rust.
 Ik schud mijn hoofd.
‘Neen, stress ken ik niet. Altijd kalm’.
 Weet zij veel.

Ik nodig vrienden uit en ik kies om het pleaserbeest in mezelf los te laten. Wellicht het gevolg van één of ander jeugdcomplex waar ik me voorlopig nog niet in verdiep.

In de whatsappgroep meld ik misleidend nonchalant een reeks mezzes te maken. Everybody loves food sharing. Uitgebreid tijd genomen om inkopen te doen, mijn dochters mee aan het werk gezet en mezelf al vroeg in de namiddag een rum cola uitgeschonken.

Alles onder controle, check.

De mis-en-place gefixt, drank koel gezet en Wim Helsen op de achtergrond. Dat mijn lief 2 uur nodig heeft om het huis wat aan kant te krijgen, ontgaat me helemaal.

Alles onder controle in mijn tunnel.

Binnen 20’ komen ze. Twijfelend over mijn eerdere inschatting of mensen bij deze gerechten eerder witte of rode wijn willen drinken, teleporteer ik mezelf naar de dichtstbijzijnde supermarkt en terug. Nog 5’ voor de eersten er zijn. Wim Helsen maakt plaats, muziek vult de living.

Alles onder controle, toch?

En dan, wanneer ik het subtiele evenwicht moet vinden als betrokken grappige gastheer en chef van mijn reeks mezzes, legt een stresskramp langzaam beslag op mijn brein. Ik lees en herlees jachtig alle volgende stappen in de bereiding van de auberginecrème, labne of muhammara. Tikkeltje tilt. Ik raak het noorden kwijt. Mijn ogen glijden steeds weer over de simpele stappen van het recept, maar ze slaan niets op.

K*t, f*ck. 3 grote slokken rum cola later is alles terug onder controle.

‘Hebt ge toevallig ook gewoon plat water?’

Huh?

Een vriend kijkt me aan.

Ik heb 3 uur rond gehangen in 4 verschillende winkels. Op zoek naar lekkers voor iedereen, voorspellend wat mijn gasten willen. Ik analyseerde jullie drink- en eetgedrag van de voorbije 2 jaar en stemde daar alles op af. Ik zocht naar Almdudler light, een rosé met de gewenste roze helderheid en duvel 666. Helemaal klaar om te doen alsof ik alles toevallig in huis heb.

De vraag naar plat water slaat me uit mijn lood.

Ik speel cool en houd een glas water onder de kraan.

Money time in mijn te ambitieus kookproces. Citroen nodig.

De propvolle ijskast met veel te veel drank puilt uit.

‘Waar is die f*cking citroen naar toe?’

Sowieso heeft mijn lief die daarstraks nog gebruikt, flitst er door mijn hoofd. Kan zij niet voor 1 keer rekening houden met het feit dat ik hier dus wel onder druk sta? Ik bliksem haar neer. Ze kijkt niet. Ik hou nog net de controle over mijn ogen en handen. Al de rest geht los. Ik huppel van links naar rechts. Mijn hart in overdrive. Ik zweet.

‘Kan ik ergens mee helpen?’

Mijn lief waagt zich in de keuken. Ik zucht.

Obviously te luid.

Ze schrikt, onwetend dat ik al mijn falen op haar aan het projecteren ben.

Zij glimlacht. Lief.

Ik grijns. Gefrustreerd.

Wat haat ik haar. Zij speelt koel. Ze is koel.

Ik geef het op. Mijn keuken wordt de hare.

Ik implodeer op de gang en zijg neer, maar grabbel wonderwel mijn energie bijeen en krabbel recht.

6 minuten later zitten we aan tafel. Onze gasten hebben mijn zenuwinzinking niet opgemerkt. De complimenten komen mijn richting uit.

Ik lach. Het lukt om te ademen. Zit de citroen er nu wel of niet in, vraag ik me af.

Ik kijk de tafel rond en kruis mijn lief. Ik knipper met mijn ogen.

Voila, nu heb ik ook nog sorry gezegd tegen haar. ik hervind een aanvaardbaar ademhalingsritme.

Ik nip van mijn Almdudler light.

Iedereen blij. Ik blij.

Alles onder controle.

Ik, zenuwachtig? Nee nooit.