3. Pedagogische tik

'Pas op!’ 

Ik brul!

Ik sta versteend. Aan de grond genageld.  

Enkele seconden voordien vertraagt een bestelwagen aan een oversteekplaats in het centrum van Edegem. Een oma steekt met haar zoon en kleindochter over op het zebrapad. Achter de bestelwagen komen ook 2 wagens tot stilstand. Een Tesla met gepersonaliseerde nummerplaat kan geen vrede nemen met deze zeven en een halve verloren seconden in het leven. Hij zwiert zijn wagen naar links en trekt op zoals alleen een Tesla het kan.

Geruisloos, genadeloos.

Het centrum van Edegem waant zich even Las Vegas waar F1-bolides tegen onwezenlijke snelheden de bocht uit vliegen. 

‘Oooooh, pas op’, schreeuw ik uit.  

Slechts enkele meters voor het zebrapad komen de 3 overstekende bijna-gestorvenen tevoorschijn. Een fietser stopt, 2 voetgangers pakken elkaar verschrikt vast. Ik brul. Ik versteen. De Tesla gaat vol in de remmen. De machine neemt het over van de pitbull aan het stuur en komt abnormaal hard tot stilstand.

In een fractie van een seconde ontsnapt een oma, een kind en een vader aan de dood.  In die volgorde.

Ik zucht. Van opluchting. Van verontwaardiging. Van angst. 

De chauffeur van de bestelwagen zet zijn bestelwagen dwars op de weg en gesticuleert wild naar de bijna-doodrijder.  Het overstekende drietal zet zich verbouwereerd neer, omringd door een dozijn bewaarengelen. Een voorbijganger treedt hen tegemoet. Nood aan bezinning, geruststelling. Een traan hier, een schietgebed rechts. Een blik, een moment van rust. Alles zou helpen. En net wanneer ook ik wil oversteken, besluit Teslaman zijn vooroordeel te bevestigen. Gaspedaal vol ingedrukt, scheurt de wagen weg. Richting horizon, via Hove. In enkele seconden maakt verrassing plaats voor verbazing en vooral plaatsvervangende schaamte.  

‘Goed, druk. Goede deals gemaakt. Lekker geluncht – vitello tonnato en pasta vongole – met Bernd. Maar het duurde lang en moest snel door. Trouwens, ei zo na 3 mensen geplamuurd maar toch op tijd bij de notaris geraakt. En oh ja, ook nog naar de carwash geweest, was nodig’. 

Ik beeld me in hoe Teslaman ‘s avonds zijn partner kust en antwoordt op de vraag hoe de dag geweest is.  Heeft hij eraan terug gedacht? Heeft hij de blik van de vader gezien? Heeft hij iemand over zijn roekeloos gedrag gesproken? 

Heeft hij zijn moeder aan de lijn gehad? Waarmee hij elke dag belt. En heeft hij durven zeggen dat zijn Tesla hem gered heeft? Van doodslag. Van schulden. Van een gevangenisstraf. Of heeft hij geroddeld over Bernd en gemeld dat de pasta vongole niet kon typen aan het lekkers dat hij van haar altijd voorgeschoteld kreeg? 

Gaat hij vanavond padellen? Of eerder old school tennis? Het laat me niet los. WTF.

Beseft hij dat de man vanavond niet slaapt? Dat de voorbijgangers hem hebben nagestaard? Elkaar hebben aangestaard? Beseft hij dat we hem collectief zijn beginnen haten?

Beseft hij dat zijn nummerplaat gepersonaliseerd is? Dat ik hem in enkele klikken terug vind? 

Ik kon écht niet anders. Ik hou niet van polarisering, maar wel van reflectie. Ik wil hem niet cancelen, maar wel alarmeren. Dit manoeuvre was niet uniek.  

De politie is op de hoogte gebracht over zijn roekeloos rijgedrag en alle bedrijven die ik kon terugvinden, zullen deze tekst ontvangen. Als een boemerang die hem vriendelijk maar tikkeltje opdringerig smeekt om zeven en een halve seconde trager te durven rijden.  Je bonus zal echt wel in orde komen. Je huis zal verkocht geraken. Je patiënt kan heus wel 7,5 seconden wachten.

En wanneer ik toevalligerwijs één van de volgende weken de Tesla met desbetreffende nummerplaat op het gemeenteplein van Edegem aantref, beloof ik de chauffeur pedagogisch op de schouder te tikken en mijn inzicht te delen. En de auto … die krijgt een aai over zijn motorkap en een aai over zijn koplamp. De held, redder van 3 mensenlevens.  

Oh ja, ik lijk plots een verkeersblogger. Dat was ook weer niet de bedoeling.  

Ik herleef. 

Heerlijk. 

Nog 11 blogs te gaan.